Филмските уметници имаат навистина интересен пристап кога се работи за кој филм им се допаѓа. Дефинитивно ги анализираат од повеќе аспекти, а сето тоа нас не интересира, знаејќи за нивните финеси и детали на кои внимаваат.
Во едно интервју, Мартин Скорсезе, направено за Есквајер, познатион магазин за мажи, тој зборува за омилениот филм негов во режија на Френсис Форд Копола.
“Постојат одредени филмови во историјата на кинематографијата кои се чини дека ја доловуваат колективната имагинација ширум светот. Тие стануваат пресвртници, референтни точки за сите други дела пред и потоа. Нивните доблести се потпираат на маестрално раскажување приказни, како и на епските размери на нивната тема. Сагата за Kум, во нејзините три дела, е една од овие креации – монументално дело што ме прогонува со години. Конструиран како симфонија и во режија на мајстор додека голем диригент го режира својот оркестар, тој ги достигнува највисоките точки на лирика, за мене, во „Кум“, дел II – мојот омилен меѓу трилогијата на сликите на Френсис Форд Копола.”
“Се восхитувам на амбицијата на проектот, неговата шекспировска широчина, неговата трагична меланхолија во прикажувањето на распаѓањето на американскиот сон. Се восхитувам на неговата употреба на паралелно уредување за акцентирање на парадоксите на историската анализа, фотографијата на Гордон Вилис со темна нијанса, изведбите на актерите, точноста на нејзината периодична реконструкција. Особено филмот во филмот, приказната за младиот Вито Корлеоне и неговото патување од Сицилија до Долна Источна страна, ме допре на длабок, личен начин.”
“Можеби видов малку од моите баба и дедо на тоа патување; можеби го препознав моето старо маало; можеби ја споделив тагата од сонот кој се претвори во кошмар, од спектаклот на древната патријархална семејна единица која се обидува да го преживее сопственото уништување одвнатре. Можеби сето ова и многу повеќе – ритуалите, гозбите, музиката, помалите ликови – допреа интимен акорд во мене.”
“Неговата употреба на јазикот е извонредна. Сицилијанскиот дијалект станува повеќе од таен код за иницијаторите; тоа е папочна врвца поврзана со архаично општество кое ги носи своите древни правила во Новиот свет. Со дефинирање на нас и нив, ние го гарантираме нашиот опстанок.
Ова е причината зошто Френк Пентангели – ликот кој го игра Мајкл В. Газо – го сметам за толку посебен во Кум вториот дел. Начинот на кој се носи себеси, неговиот тон, неговиот јазик, откриваат некој древен, некој што го познава “Стариот свет” и за жал сведочи како тој се променил. Никој веќе не знае да игра тарантела, за жал. Самото присуство на неговиот брат на конгресните сослушувања е доволно за тој да се откаже како сведок на владата. Тоа е “Стариот свет”, со неговите стари, неподвижни вредности, кој одеднаш повторно се појави за да го потсети на атавистички код на чест.”
Ова е осврт кој навистина делува моќно, право четиво за една филмаска култура за кинематографијата од еден од најголемите луѓе, Мартин Скорсезе.
